“Soğuk bir kış sabahı çok sayıda kirpi donmamak için hep birlikte ısınmak üzere biraraya toplanır. Ama kısa süre sonra oklarının birbirleri üzerindeki etkilerini görüp yeniden ayrılırlar. Isınma gereksinimi onları bir kez daha biraraya getirdiğinde okları yine kendilerine engel olur ve iki kötü arasında gidip gelirler, ta ki birbirlerine katlanabilecekleri uygun mesafeyi bulana kadar. Bunun gibi, insanların hayatlarının boşluğundan ve tekdüzeliğinden kaynaklanan toplum gereksinimi onları biraraya getirir, ama nahoş ve tiksinti verici özellikleri onları bir kez daha birbirinden ayırır.” Arthur Schopenhauer